قابلیت همکاری

توگف قابلیت همکاری را به عنوان “قابلیت به اشتراک گذاری اطلاعات و خدمات” تعریف می کند. تعریف درجه اشتراک گذاری اطلاعات و خدمات بسیار مهم است، به ویژه در یک سازمان پیچیده و/یا شرکت توسعه یافته.

بسیاری از سازمان ها طبقه بندی قابلیت همکاری به شرح زیر را مفید دانسته اند:

قابلیت همکاری عملیاتی یا کسب و کار، تعریف می کند که چگونه فرآیندهای کسب و کار به اشتراک گذاشته شوند.
قابلیت همکاری اطلاعات، تعریف می کند که چگونه اطلاعات به اشتراک گذاشته شوند.
قابلیت همکاری فنی، تعریف می کند که چگونه خدمات فنی به اشتراک گذاشته یا حداقل به یکدیگر متصل شوند.

از دیدگاه فناوری اطلاعات، مفید است قابلیت همکاری را در یک شاخه مشابه یکپارچه سازی برنامه های کاربردی کسب و کار ([1]EAI) دانست به طور خاص:

یکپارچگی ارائه/قابلیت همکاری، رویکردی رایج که از شیوه نگاه و احساس بهره می برد، می باشد. این رویکرد معمولاً از طریق یک راه حل پورتال مشترک، کاربر را قادر به استفاده از قابلیت های اساسی مجموعه ای از کارکردهای سیستم می کند.
یکپارچگی اطلاعاتی/قابلیت همکاری، در آن اطلاعات شرکت به گونه ای یکپارچه بین برنامه های کاربردی شرکت های مختلف (به عنوان مثال، برای رسیدن به یک مجموعه مشترک از اطلاعات مشتریان) به اشتراک گذاشته می شود. به طور معمول این مورد، بر اساس ذات و خدمات مشترک برای ساختار، کیفیت، دسترسی و امنیت/حریم خصوصی برای اطلاعات پذیرفته شده شرکت های بزرگ می باشد.
یکپارچگی برنامه های کاربردی/ قابلیت همکاری، در آن کارکردهای شرکت ها یکپارچه و قابل به اشتراک گذاری باشند، به طوری که برنامه های کاربردی ها تکراری نباشند(به عنوان مثال، تنها یک نرم افزار واژه پرداز مانند: مایکروسافت ورد، در سازمان وجود داشته باشد و از نرم افزارهای دیگر برای واژه پردازی استفاده نشود.)، و می بایست به طور یکپارچه از طریق قابلیت هایی مانند گردش کار با یکدیگر در ارتباط باشند. این مورد کسب و کار و برنامه های کاربردی زیرساختی را تحت تاثیر قرار می دهد، و به اتحاد/ایجاد قابلیت همکاری فرآیند کسب و کار شرکت مرتبط می باشد.
یکپارچگی فنی/قابلیت همکاری، شامل روش های متداول و خدمات مشترک برای ارتباطات، ذخیره سازی، پردازش، و دسترسی به داده ها در درجه اول در پلتفرم نرم افزارها و حوزه زیرساخت های ارتباطات است. این قابلیت همکاری بر فرض درجه توجیه منطقی زیرساخت های فناوری اطلاعات سازمان، بر اساس استانداردها و/یا سیستم عامل های رایج فناوری اطلاعات است. به عنوان مثال، چند برنامه کاربردی توسط یک زیرساخت به اشتراک گذاشته اند، یا 10000 وب سایت شرکت های بزرگ از یک سیستم مدیریت محتوا/وب سرور مرکزی(به جای هزاران سرور و طراح سایت های اینترنتی در سراسر کشور/جهان) استفاده می کنند.

مثال 2: مثال مدل قابلیت همکاری

 قابلیت همکاری وADM

تعیین قابلیت همکاری که در سراسر ADM رخ می دهد:

• در فاز A: چشم انداز معماری، ملاحظات معمول و امنیت اطلاعات و تبادلات خدمات یافت شده با استفاده از سناریوهای کسب و کار.
• در فاز B: معماری کسب و کار، تبادلات اطلاعات و خدمات در شرایط تعریف شده کسب و کار.
• در فاز C: معماری اطلاعات، محتوای تبادلات اطلاعات با استفاده از اطلاعات شرکت و/یا مدل تبادلات اطلاعات با جزئیات بیان شده.
• در فاز C: معماری برنامه های کاربردی، راه هایی است که برنامه های کاربردی باید اطلاعات و خدمات مشخص شده را به اشتراک گذارند.
• در فاز D: معماری فناوری، مکانیسم های مناسب فنی اجازه مبادلات اطلاعات و سرویس های مشخص شده را، ارائه می دهد.
• در فاز E: فرصت ها و راه حل ها، راه حل های واقعی انتخاب می شوند.
• در فاز F: برنامه ریزی گذار، قابلیت همکاری منطقی اجرا شده است.

^[1]Enterprise Application Integration